Kuchnia polska powstała z połączenia kilku różnych kuchni – niemieckiej, rusińskiej, francuskiej, żydowskiej i włoskiej. Od wieków w kuchni polskiej występowały głównie składniki pochodzenia regionalnego, a jako że Polska jest krajem typowo rolniczym, z dużym zalesieniem, w kuchni popularna była dziczyzna, grzyby i owoce leśne, a także warzywa i zboża. Te ostatnie znalazły zastosowanie w wielu popularnych potrawach mącznych, które były kiedyś podstawą diety mieszkańców Polski. W dawnych czasach jedzono w Polsce często wyłącznie to, co można było upolować oraz wyhodować w najbliższej okolicy. Wiele produktów roślinnych zostało spopularyzowanych dopiero za czasów królowej Bony.
Dieta Polaków opierała się dawniej na zbożach takich jak jęczmień i proso oraz kaszach, a potrawy z dań mącznych uzupełniano mięsem z dzika, sarny, zająca, jelenia (suszonym, przechowywanym w soli lub wędzonym), miodem, grzybami i rybami słodkowodnymi – linem, sandaczem, karpiem, okoniem i szczupakiem. Słowianie w swoich kuchniach korzystali też z mięs zwierząt hodowlanych – owiec i bydła, które dostarczały również mleko do wyrobu serów. Popularne w kuchni polskiej były i nadal są różnego rodzaju zioła, m.in. te typowo stosowane do dziczyzny, np. jałowiec, ale też gałka muszkatołowa i pieprz. W menu na stałe zagościły warzywa takie jak kapusta, groch, fasola, rzepa, marchew, buraki czy ogórki.
Kuchnia polska cechuje się szerokim zastosowaniem różnego rodzaju kiszonek oraz zup. Kiszone ogórki czy kapusta są nieodłącznym elementem wielu dań. Zupy mogą być zarówno czyste, jak i zagęszczane – z dodatkiem makaronu, ryżu lub ziemniaków.